De avonturen van de Biemeewes

Fotosessie (1)

Fotosessie.

Zondag 12 augustus 2001.

In de vergadering van 6 augustus wordt de stand van zaken m.b.t. de voorbereiding van de jubileumviering in januari 2002 doorgenomen.
Eén van de acties is het uitbrengen van een boek. Geen gestencild schriftje met een nietje erdoor, maar een volwaardig en rijk geïllustreerd boek, dat totaal ca. 160 pagina’s zal beslaan. Samengesteld door Rinie Maas uit een oerwoud van informatie vanuit de vereniging zelf, maar ook van heinde en verre aangeleverd door mensen die hebben gereageerd op de oproepen in kranten, radio en TV. Louis Theulen kan tijdelijk zijn huiskamertafel niet voor het oorspronkelijke doel gebruiken omdat die vol staat met rotzooi over de oudste carnavalsvereniging van Breda.
Inmiddels heeft Rinie Maas kennelijk dag en nacht doorgewerkt, want het concept van de tekst ligt er al om door diverse leden te worden tegengelezen.
Rinie Maas wil op de voorkant van het boek, naast de tekst (“de Biemeewes, de mannen mee de perdjes”) alleen maar een perd afbeelden. Op de achterkant wil hij een foto van de huidige ledenbestand laten afdrukken. Maar er is geen actuele stoasiefoto voorhanden, dus dat moet alsnog gebeuren en wel op korte termijn.
Piet Raats stelt zonder een spier te vertrekken voor: komende zondag….! Een levensgevaarlijke actie; er zijn mensen voor minder gelyncht! Maar zie… er gebeurt een wonder! Niet iedereen moet zonodig naar de verjaardag van schoonmoeder of andere rotsmoezen. Iedereen lijkt te kunnen en niet-aanwezige leden worden snel per GSM getraceerd en bevolen zondagmiddag om 14.00u bij de brandweerkazerne aanwezig te zijn. Hoe is het mogelijk….. Als er opgetreden moet worden kan die hier niet om en die daar niet om en nu lijkt dat allemaal in één keer geen probleem. Is dit wel de Biemeewes?? Toch wel.

Zondag 12 augustus is het bewolkt-naar-regenbui. Om 14.00u is een deel van de leden bij de brandweerkazerne aanwezig, waarna het Brabants kwartiertje ingaat. Als daarvan 14 minuten zijn verstreken zijn ze er zowaar allemaal!! John heeft de trailer meegebracht en een aantal knollen wordt ingeladen. In een lange stoet rijdt het zootje naar het oude Concordia. Daar zullen foto’s worden genomen van de groep met op de achtergrond de gerenoveerde gevel van het gebouw waar het allemaal is begonnen. Er is een mevrouw met professioneel ogende apparatuur die de plaatjes moet maken, maar het lijkt erop dat Leo Mol alles zo regelt, dat zij alleen maar hoeft af te drukken?? In een fractie van een half uur zijn de eerste plaatjes gemaakt. Dan slaat het noodlot toe: in de nok van de oude schouwburg bevinden zich twee appartementen en in een daarvan wonen kennissen van Leo en Marjan. Als die al niet zelf waren opgeschrikt door dat gedoe op straat worden ze daar door Marjan op attent gemaakt. Waarna de familie het gebeuren op straatnivo komt aanschouwen. Allemaal niks aan de hand. Dan maak de heer des huizes een enorme blunder: hij zegt: “komde gullie efkes naar boven voor een pintje”… Een invasie van een mannetje of 15 en veel instrumenten is het gevolg. Gelukkig hebben ze een heel groot balcon en daar maken de zoetgevooisde tonen van onze musici korte metten met de mensen die een rustige zondag of een uitslaapdag dachten te hebben. De akkestiek van het binnenplein mag er wezen. Terecht wordt opgemerkt dat de Biemeewes op het hoogst nivo van Concordia speelt!! In allerijl wordt een blad bier aangerukt en dan blijkt dat zelfs Hertog Jan er bij Heineken-Jan wel ingaat. Er is zelfs palm voor de meer verfijnde tongen.
Dick vond het reuze leuk en een hele verademing na de intensive care waar hij net uit was. Coby kwam met de schrik vrij en ik heb haar laten weten dat ik wel een goeie advocaat ken.

De volgende plaats van handeling moest het Spanjaardsgat zijn. Alle perdjes weer inladen en alle auto’s weer die kant op. Nadat het merendeel weer bij mekare stond werd er weer geknipst dat het een lieve lust was. Bij de laatste foto stond ook Abby er op. Die waren we even kwijt geweest. Voor de zekerheid moesten we ook nog even poseren voor het Tapperijke. Volgens mij was dat gewoon een smoes van de vrouwkes, die gauw een brooike wilden scoren. De kapel ging zowaar spontaan een paar nummers spelen en zie wat er dan steeds weer gebeurt: kleine kinderen gaan op een stoepke zitten luisteren, jongelui staan te deinen op de maat en er wordt zelfs gedanst. Van de andere kant van de markt komen mensen op de oorstrelende herrie af en er gebeurt weer wat in Breda. En verdomd: weer is de Biemeewes de aanstichter. Steeds meer mensen komen zogenaamd per ongeluk voorbij en sommigen halen voor de buitenwereld hun neus op, zo van: het is maar carnavalsmuziek van mannen in rare pakken en bier binnen handbereik. Anderen hebben minder complexen en die reageren gewoon leuk. Een toevallige passant is extra-welkom: Ger Couvreur (of Couvreuse?) met de sleutels van de kroeg. Binnen de kortste keren staat er bier en dan speult de kapel weer of het niks kost. En wat nou “te weinig repertoire...”? Het is best een goed idee om de oude potpourri in te studeren en te blijven spelen, maar vandaag hebben we minstens zoveel muziek als ammezuur. Ik weet heus wel dat het embouchure heet, maar met kramp in je lippen is ammezuur veel beter uit te spreken.
Tussen de muziek door is Ger weer als vanouds op dreef door iemand via de gsm voor de gek te houden. Na zijn gebrabbel waar de andere kant stapelgek van moet worden zegt Ger: ”ik geef oe effe aan m’n voader..” en vervolgens krijgt Christ het lulijzer aangereikt. Kijk; dat zijn onschuldige geintjes die bij carnaval horen, bij Ger en bij de Biemeewes. Wie dat afdoet als kinderachtige flauwekul begrijpt er geen zak van!

Sommige mensen moeten echt naar huis: Joop moet zijn tent opengooien voor eters en Ruud was aan het klussen. Zegt Ruud: “ik dacht…effe een paar foto’s maken en dan snel weer klussen”. Sorry, Ruud, maar na 8 jaar Biemeewes had je beter moeten weten. Snel gaat het nooit en ze maken er altijd wel weer een zootje van. Maar dat is naar mijn idee nou net een van de kernpunten van de klup. Alles tot in de puntjes regelen hoeft niet, want dat werkt toch niet. Als alles op rolletjes loopt is het ook niet meer zo leuk. Praktisch zouden we in een half uur een zooi foto’s kunnen maken en dan kan ieder weer huiswaarts. Bij een bedrijf moet het zo, omdat het anders teveel geld kost. Ons kapitaal is: lol in de vrije tijd. En dat kun je niet altijd regisseren. Sterker nog: geregisseerde lol is niet leuk!! Het onverwachte is veel leuker als je er goed gebruik van maakt. Ik moet nog altijd denken aan het schandalig leuke optreden tijdens één van Boerde-Tage in Soest. Daar werd op een groot terrein een demonstratie gegeven van militaire cavalerie; de mooiste paarden en de mooiste uniformen en de beste Duitse regie: stramm-stramm. Geen centimeter afwijken van het voorschrift. Past ook wel in de Duitse mentaliteit. Het ene na de andere regiment zette daar zijn beste (paarde)beentje voor en de honderden mensen reageerden met bewondering. Komt daar ineens zonder verdere aankondiging een zooi Biemeewesperdjes dat terrein op: zonder enige regie en zonder enige orde. Dan moet je diezelfde Duitsers zien kijken en lachen!! Dat zou bij ons nooit kunnen. Heimelijk hoor ik ze denken: ik wou dat ik het lef had om zo uit de pas te lopen en me zo lekker te laten gaan. Maar ja… wat zullen de buren wel denken?!

De zondagmiddag was al ver om toen de foto’s dan eindelijk genomen waren. Maar een aantal wilde nog niet naar huis. Ook dat komt vaker voor bij de Biemeewes. Niet ongewoon, want in alle kapellen waar ik ooit in heb gespeeld is het niet anders. “Wie gaat er mee naar the Little One van Mark?” Niemand roept ja, maar na verloop van tijd sjokt het merendeel toch die kant op. Niet in de ganzenpas dit keer. Waarom niet: het is een leuk gezicht voor de omstanders en een traditie van de Biemeewes… Gewoon omdat men daar nu even geen zin in heeft. Dat kun je jammer vinden, maar dat moet kunnen.
Bij Mark aangekomen horen we Leo (die het eerst binnen is en nu realiseer ik me dat dat heel vaak zo is) zeggen: “gefeliciteerd!!”. Kennelijk is er iemand binnen die iets te vieren heeft. Nou zal het ons een biet zijn wie en wat dan, maar als er wat te vieren is kun je daar niemand beter bij hebben dan de Biemeewes. Het blijkt dat oma Lieske 85 is geworden en dat ze wat mensen bij Mark heeft uitgenodigd. Als de Biemeewes daar niet gepast misbruik van gaat maken?!?! Natuurlijk wel. Kujulache!
Een van de genodigden is een keurige mevrouw, maar wel duidelijk van boven de sloten. Ik zeg tegen haar: "zo“, u had muziek besteld en hier zijn we dan..”. De mevrouw kijkt me verwilderd aan en zegt dat ze van niks weet. Ik kijk terug met een blijk van “ja doei, de onnozelaar spelen met ons , dat zou je wel eens op een rechtszaak kunnen komen te staan. De mevrouw krijgt rode vlekken in haar hals en ze stamelt “wat kosten jullie dan?” Ik zeg: “u mag kiezen: geld of drank. Maar drank zou ik niet doen, want dat is niet te betalen..”
Net voordat het -ongetwijfeld lieve- mens een stroke krijgt leg ik uit dat het allemaal flauwekul is en dat we hier toevallig in ons home verzeild zijn geraakt en dat we een pint gaan drinken en misschien ook nog wel wat gaan spelen. En dan doen we ook nog wel even iets voor tante eh eh, hoe heet ze ook weer? Oh, ja; tante Lieske. En hoe oud is ze geworden? 85 jaar. Nou mooi zo. En als ze dan een rondje wil geven mag dat, maar zo niet: even goeie vrienden….
We hebben gespeeld voor Lieske dur vijfentachutuchste, al waren we het over de muziek niet helemaal eens. “Oh, wat ben je mooi” vonden sommigen niet echt van toepassing. Waarop Leo gezellig aanvulde: en “lang zal ze leven” zit er ook al niet meer in. Er ging een suggestie op voor “Ouwe taaie…” maar dat bleek niet in het repertoire voor te komen. We kregen een rondje van Lieske en we hebben haar hoog geheven (alleen figuurlijk, anders had ze het misschien niet overleefd). De bovenslootste mevrouw heeft mij en misschien ook de andere Biemeewes alleen nog maar van veilige afstand in de gaten gehouden en ik vermoed dat ze dacht “Goddank ben ik vanavond weer gewoon in Purmerend, want daar lopen niet van die gevaarlijke gekken rond zoals in Breda”. Nou mevrouwtje, wij zijn wel gek, maar niet gevaarlijk hoor! Wij noemen dat carnaval, maar het is onbegonnen werk om dat uit te leggen.

De ene na de andere Biemeewes scheen te beseffen dat hij van het vrouwtje toestemming had gekregen om effe een fottooke te maken, maar niet om met zatte ballen om negen uur binnen te komen vallen, zonder fetsoendelijk gete temme. Dus zo liep de kroeg een beetje leeg, tante Lieske en haar feestje achterlatend met een onverwachte muzikale overval, die ze allemaal (op misschien die ene dame na) wel konden waarderen.
De Biemeewes was weer us uitgerukt. Alleen maar voor een foto. Die trouwens op de achterkant van het boek komt te staan en dan zo verkleind, dat je niemand precies kunt herkennen! Dat doet Rinie Maas heel slim: iedereen die ooit bij de Biemeewes is geweest kan dan tegen zijn familie uit Naarden zeggen: “hier, die met dat brilleke, dat ben ik..” Mooi niet dus. Maar wel een leuke zondagmiddag met de klup, waarvan je vantevoren zou kunnen zeggen: “nondedju, die Piet Raats met z’n goeie ideeën; dat kost me een uur op zondag”. Als je denkt als een Biemeewes, weet je dat zoiets niet op een uur geregeld is. Maar wel gezellig!!

KaleBas ©.